چون مه یکشبه جور تو دوتا کرد مرا

عاقبت عشق تو انگشت نما کرد مرا

بی غمی بر دل من درد دل آزاری بود

غم عشق تو بنازم که دوا کرد مرا

عاقبت حسرت آن گیسوی مشک افشانت

دربدر یکسره چون باد صبا کرد مرا

زندگی در نظرم تنگتر از زندان کرد

آنکه از دام تو ای دوست رها کرد مرا

دارم امید که از راحت دل دور شود

آنکه ای راحت دل از تو جدا کرد مرا

همچو زلفت دلش ایکاش پریشان میشد

که پریشانتر از آن زلف دوتا کرد مرا

                                                                    «ابوالحسن ورزی»